صادرات سیستم های انرژی کثیف گروه 20 به کشورهای در حال توسعه - مجله پیوند

به گزارش خبرنگاران، اندیشکده مؤسسه توسعه خارجی (ODI) در لندن خاطرنشان کرد در فاصله سال 2014 تا 2017 دولت های گروه 20 حمایت مستقیم از معدنکاری زغال سنگ را بیش از نیمی کاهش دادند و به طور میانگین، سالانه از 22 میلیارد دلار به حدود 10 میلیارد دلار رساندند.

اما در همین مدت یارانه های نیروگاه های زغال سوز را افزایش دادند و سالانه از 17 میلیارد دلار به 47 میلیارد دلار رساندند و به خصوص از ساخت و ساز چنین نیروگاه هایی در کشورهای اغلب محروم تر حمایت کردند.

چین و ژاپن که میزبان نشست هفته جاری سران گروه 20 در اوزاکا است، بزرگترین فراهم کنندگان فاینانس دولتی برای نیروگاه های زغال سوز بودند و پس از آنها کشورهای کره جنوبی و هند قرار می گیرند.

طبق این پژوهش، اگرچه هزینه از بودجه عمومی روی زغال سنگ کاهش پیدا نموده اما اشکال دیگر حمایت از سوی مؤسسات فاینانس توسعه، آژانس های اعتبار صادرات و شرکت های دولتی افزایش پیدا نموده است. به این ترتیب کشورهای پیشرفته سیستم های انرژی کثیف را به کشورهایی که در مراحل اولیه توسعه بi سر می برند صادر نموده اند.

این کشورها شامل بنگلادش، اندونزی، پاکستان و ویتنام هستند که در این کشورها حمایت خارجی از نیروگاههای زغال سوز باعث شده است فرایند بکارگیری سیستم های انرژی تجدیدپذیر آهسته گردد و آنها را گرفتار ریسک های آلودگی هوا ساخته است.

بر اساس گزارش بنیاد تامسون رویترز، زغال سنگ در حال حاضر حدود 40 درصد از برق دنیا را تأمین می نماید.

کارشناسان انرژی می گویند به دلیل اینکه نیروگاههای زغال سوز جدید حدود 40 سال عمر دارند که طی آن هزینه های آنها باید به سرمایه گذاران برگردانده شوند، ساخت نیروگاههای زغال سوز ممکن است کشورها را وادار کند پس از دوران حذف زغال سنگ همچنان به استفاده از این نیروگاه ها ادامه دهند.

برای اینکه دنیا به اهداف آب و هوایی خود نائل گردد دورنمای زغال سنگ بایستی به شکل چشمگیر و به زودی تغییر قابل توجهی پیدا کند. گزارش اخیر برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد هشدار داده که حفظ گرمایش دنیای در پایین دو درجه سلسیوس یا 3.6 درجه فارنهایت، مستلزم بستن همه نیروگاه های زغال سوز در دنیا پیش از سال 2050 یا مجهز کردن نیروگاه ها به فناوری است که قادر به حذف همه آلایندگی ایجاد شده باشد.