کولاکوویچ: معروف رهبر والیبالیست های نسل خود است، سرمربی جدید از ثمرات کار ما بهره می برد - مجله پیوند

به گزارش گروه ورزشی خبرنگاران، به نقل از سایت لهستانی oneset، ایگور کولاکوویچ، مربی صربستانی، در سال های 2017 تا 2020 هدایت ایران را بر عهده داشت. پیش از این او هشت سال در سرزمین خود مربی بود. او با صربستان، در مسابقات بین المللی هفت مدال کسب کرد و در سال 2011 آنها را به عنوان قهرمانی اروپا رساند.

خانواده ایگور کولاکوویچ بسیار ورزشی هستند. همسر او، ساندرا بازیکن سابق هندبال اهل صربستان است و هم اکنون به عنوان مربی فعالیت می کند. این مربی صربستانی پس از خاتمه با فدراسیون ایران می خواهد به کار خود در یکی از باشگاه های اروپایی بازشود. او حتی می تواند به PlusLiga لهستان بیاید.

زندگی دو مربی در یک خانه چگونه است؟

ما اغلب یکدیگر را نمی بینیم. هنگام هدایت تیم ایران، غیرممکن بود که همسرم برای همیشه کنار من باشد. کار را از هشت صبح شروع کردم و هرگز سریع تر از ساعت هشت شب به خانه نیامدم. همچنین در طول لیگ ملت ها و بازی های دیگر سفر مداوم وجود داشت. ساندرا بیشتر وقت خود را در صربستان گذراند و باشگاه مدیکرین خود را اداره کرد که در لیگ صربستان پیروزیت های زیادی کسب کرد. وقتی به خانه خانواده ام بازگشتم ، نقش ها را تغییر دادیم زیرا در آن زمان او مشغول کار خود بود. بچه ها قبلاً راستاشان را طی کرده اند. خانواده من چندین بار به تهران سفر کردند اما در صربستان فرصتی برای گذراندن وقت نداشتیم. اینها لحظات کوتاه اما بسیار با ارزش هستند.

ویتال هینن با تیم ملی لهستان قراردادش را تا سال 2021 تمدید کرد، لورن تیلیه همین کار را در فرانسه انجام می دهد اگرچه قبلاً با باشگاه پاناسونیک ژاپن قرارداد 4 ساله امضا کرده است. به نوبه خود، شما مجبور بودید با تیم ایران توافق کنید که جدا شوید؟

یک روز بعد از تعویق بازی های المپیک در توکیو به سال بعد، فدراسیون با من تماس گرفت. آنها توضیح دادند که به دلیل همه گیر شدن ویروس و همچنین مسائل مالی در شرایط سختی قرار گرفته اند. چنین دلایلی توسط مدیر تیم به من ارائه شد. قرارداد من قرار بود تا اول سپتامبر اجرایی شود و نشانه هایی وجود دارد مبنی بر اینکه ممکن است هیچ تورنمنتی برگزار نشود. تا به امروز، من با ایرانیان عالی کار کرده ام، بنابراین تصمیم آنها را می دانم. آنها حق داشتند این کار را انجام دهند. اگرچه این قرارداد هنوز به طور رسمی فسخ نشده است. به من گفته شد که آنها مایل به خاتمه همکاری هستند.

به نظر شما عادلانه بود؟

حالا احساس می کنم کسی از من چیزی گرفته است که مال من بوده است. سه بار در بازی ها حضور داشتم و توکیو قرار بود چهارمین ماجراجویی المپیک من باشد. برای یک ورزشکار و یک مربی حضور در المپیک یک رویاست. من در توکیو انتظارات بسیار بالایی داشتم زیرا ما سه سال گذشته سخت کار کردیم. من بازیکنان را با دقت انتخاب کردم، فضای خوبی ایجاد کردیم. ما قبلاً در حال برنامه ریزی برای امسال بودیم. حالا سرمربی جدید می آید و ثمرات کار ما را می گیرد و همه می دانند که کسب سهمیه المپیک چقدر سخت است. من تضمین می کنم که تأمین مالی از طرف من مسئله ای نخواهد داشت. فدراسیون به من شغلی داد و می تواند در هر زمان از آن استفاده کند اما شما باید به شرایط قرارداد احترام بگذارید.

وقتی سرمربی تیم والیبال ایران شدید برداشت شما از این کشور تغییر کرد؟

من هنگام هدایت صرب ها، آنها را می شناختم. من برای آنها احترام زیادی قائل بودم و اکنون نیز همین طور است. از نظر فنی آنها بازیکنانی هستند که بهتر از آنچه انتظار داشتم، آموزش دیده هستند. بازیکنانی بسیار باهوش، شجاع و متعصب در تیم ملی والیبال ایران حضور دارند. تنها مسئله ای که وجود دارد این است که گاهی اوقات کنترل احساساتشان برایشان سخت است و در آنها راستا از غم و اندوه عمیق تا خوشبختی و بالعکس می تواند کوتاه باشد و در عین حال در ورزش امروز جایی برای چنین نوساناتی وجود ندارد زیرا درست بعد از مسابقه باید سریع تکان بخورید و برای چالش های بعدی آماده باشید.

چگونه اعتماد آنها را به دست آوردید؟

ما به دلیل صداقت توانستیم این کار را انجام دهیم. این شعار من در هر تیمی است که من هدایت می کنم. شما باید منصف باشید و به شخصیت هر بازیکن احترام بگذارید و همچنین انتظارات بالای او را برای همکاری در نظر بگیرید.

اولین سفر خود به ایران را به خاطر دارید؟

من دو بار در ایران بوده ام، صربستان را هدایت می کردم اما من وقتی سرمربی آنها شدم با مردم آنجا آشنا شدم. شاید سخت است تصور کنید این ملت چقدر محبت آمیز هستند. من اولین بازدیدم از بازی های لیگ را به عنوان مدیر به یاد می آورم. رفتار بازیکنان غیر قابل توصیف بود! والیبال های هر دو تیم وقت باورنکردنی را با بحث و گفت وگو با داوران سپری کردند. دائماً در مورد چیزی با کنندگان داورها بحث می کردند وقتی برای اولین بار در یک گروه قرار گرفتیم، ضبط آن مسابقه را به آنها نشان دادم. من به طور خاص موقعیت هایی را که برای آنها استدلال می کردند آماده کردم، نزدیک شدم و حتی بعضی از آنها را با حرکات آهسته نشان دادم. گفتم جایی برای چنین رفتاری در تیم ندارم. آنها احساس شرمندگی کردند و در عین حال مرا متقاعد کردند که چنین چیزی در تیم ملی اتفاق نمی افتد. این بدان معنا نیست که آنها هرگز با داوران بحث و گفت وگو نکرده اند ولی کم شده است.

من این عقیده را شنیده ام که بازی تیم ملی ایران تا حد زیادی به معروف بستگی دارد. هنگامی که اعتماد به نفس معروف از دست برود، هیچ چیز به پیش نمی رود. درست است؟

درست است بازیکنان از او پیروی می کنند زیرا او رهبر آنهاست و او می داند چگونه با این نقش کنار بیاید. در فرهنگ ایرانی، نقش رهبر از اهمیت بالایی برخوردار است و احترام به آن را می طلبد. این به دلیل حس قوی سلسله مراتب آنهاست. بنابراین، غیر قابل تصور است که یک بازیکن جوان حتی به یک همکار کمی بزرگ تر نیز احترام نگذارد. معروف ستاره بزرگی در ایران است و سزاوار رهبری در نسل خود است. واقعاً ممنونم که می توانستم با بازیکنانی مثل او، سید موسوی، امیر غفور، میلاد عبادی پور، قائمی یا پوریا فیاضی کار کنم.

درباره درگیری کوبیاک و فیاضی چه نظری دارید؟

من شخصاً کوبیاک را نمی شناسم، مگر چند بار که در مسابقات تیم های مان یکدیگر را دیدیم. من واقعاً به او به عنوان یک ورزشکار احترام می گذارم اما نمی دانم او چه جور شخصی است. سپس من احساس کردم که وقتی شخصی به این طریق نظرات خود را درباره یک ملت خاص یا بازیکنان بیان می کند باید واکنش نشان داد، بدیهی است که در طول مسابقه اجتناب از احساسات، فشار، عصبانیت یا تحریک سخت است. اگرچه رفتارهایی وجود دارد که غیرقابل قبول است. شاید بسیاری از رفتارهای ایرانی ها دیگران را تحریک کند اما بعضی اوقات بازیکنان صربستان، برزیل، آرژانتین، ایتالیا و لهستان به طور مشابه رفتار می کنند. این سخنان کوبیاک باعث تحریک زیادی شد. اگرچه من نمی دانم ترجمه این جمله تا چه حد صحیح بوده است. مهم تر از همه، در بازی های بعدی با تیم ملی لهستان هیچ اتفاقی روی زمین نیفتد، چه قبل و چه بعد از این دیدار. از این گذشته، قرار است ورزش به هم وصل شود، نه مردم را تقسیم کند. از نظر من مسئله ای بین بازیکنان دو کشور نیست.

اندکی پس از این، تیم ملی لهستان یک مسابقه لیگ ملل را در ارومیه برگزار کرد. پس از یک شکست 3 بر 2 توسط تیم ایران، دو ساعت طول کشید تا به هتل برگردید زیرا هزاران نفر از مردم به خیابان ها آمدند که مانع شدند. لهستانی ها تهدید را احساس کردند.

به یاد دارم که آنها به مربی ما نیز ضربه زدند اما آنها شادی خود را نشان دادند نه یک ژست خشونت. در ارومیه هواداران بسیار متعصب هستند و با والیبال ها مانند ستاره های واقعی رفتار می کنند. آنها کاملاً متفاوت از تهران یا اردبیل واکنش نشان می دهند. اتفاقی که بعد از آن مسابقه افتاد حتی از انتظارات من هم فراتر رفت. به هر حال وقتی روز اول به ارومیه رسیدیم 45 دقیقه نتوانستیم از اتوبوس پیاده شویم. نظم آنجا زیاد برقرار نبود. هنگامی که ما در نهایت پیروز به ترک زمین شدیم، از راهروی باریکی که توسط هواداران تشکیل شده بود به سمت درب هتل حرکت کردیم اما هنوز تعداد معدودی از آنها سعی کردند بازیکنان را تکان دهند تا فقط بتوانند بازیکن های خود را لمس کنند. می دانم که در ابتدا ممکن است شبیه تعرض باشد اما فرهنگ آنها کاملاً متفاوت از فرهنگ ماست.

چطور با این مظاهرات متعصبانه برخورد کردید. این امر فشار زیادی به تیم وارد می کند؟

85 میلیون نفر در ایران زندگی می کنند و به جرات می توانم بگویم که والیبال ورزش ملی آنهاست. به همین دلیل است که آنها پیروزی ها را با صدای بلند جشن می گیرند و نمی توانند شکست های خود را فراموش کنند، فارغ از اینکه برابر چه کسی رقابت خواهند کرد. برخورد با این مساله برای رقبا سختترین کار است. آنها نسبت به آنچه در مطبوعات و رسانه های اجتماعی می خوانند بسیار حساس هستند. من بارها و بارها سعی کرده ام به آنها توضیح دهم اما توضیح به خصوص برای بازیکنان جوان کار ساده ای نیست.

والیبالیست های ایرانی پیش از این در لیگ خانگی خود قراردادهای شگفت انگیزی داشتند، بنابراین آنها به اندازه الان مشتاق ترک نبودند. آنها را مجبور به رفتن کردید؟

مطمئناً تحریم های اعمال شده علیه ایران و تهدید جنگ تأثیر زیادی داشته است، این تحریم ها تأثیر زیادی روی بحران باشگاه ها گذاشتند. از دیدگاه ورزشی، این بسیار خوب است زیرا تجربه خارجی منجر به پیشرفت کنندگی می شود. آنها این فرصت را دارند که زبان و فرهنگ متفاوتی را یاد بگیرند. بسیاری از آنها درباره انتقال به تیم های خارجی با من مشورت کردند و من تأکید کردم که این بهترین تصمیمی است که می توانند بگیرند. میلاد عبادی پور به مبلغ قراردادها نگاه نکرد اما می خواست تجربه جدیدی به دست آورد، بنابراین او یکی از اولین کسانی بود که لیگ ایران ترک کرد.