وویجر 1 ناسا به وسیله فرستنده ای که نیم قرن خاموش مانده بود با زمین تماس برقرار کرد - مجله پیوند

پیش از این بروز یک مشکل در بخش فرستنده رادیویی فضاپیمای وویجر 1 باعث شده بود تا مرکز کنترل زمینی ارتباطش با این فضاپیمای قدیمی را از دست بدهد.

وویجر 1 که در سال 1977 به فضا پرتاب شد، اولین فضاپیمای بشر بود که در سال 2012 توانست به محیط بین ستاره ای وارد گردد.

با رو به اتمام بودن سوخت پلوتونیومی این فضاپیما، مهندسان مجبور شده اند برای حفظ انرژی ابزارهای مختلف آن را خاموش نمایند تا وویجر بتواند مدت بیشتری به کار خود ادامه دهد و داده ها را به زمین بفرستد.

بروس واگنر، مدیر ماموریت وویجر، درباره اتفاق اتفاق افتاده می گوید: گاهی اوقات مهندسان دستوراتی را به وویجر 1 می فرستند تا تعدادی از بخاری های آن را روشن کند. چرا که آسیب های حاصل از تشعشع، عملکرد اجزای فضاپیما را کاهش می دهد و گرما می تواند به معکوس کردن این آسیب ها یاری کند.

با این حال هنگامی که فرمانی به بخاری در 16 اکتبر فرستاده شد، چیزی سیستم حفاظت از خطای خودگردان فضاپیما را فعال کرد.

اگر فضاپیما بیش از آنچه باید انرژی بگیرد، این سیستم حفاظتی به طور اتوماتیک سیستم هایی را که برای صرفه جویی در انرژی ضروری نیستند خاموش می نماید.

این اتفاق باعث شد تا یک فرستنده رادیویی وویجر که برای بیش از نیم قرن غیرفعال بود بار دیگر روشن شده و اقدام به فرستادن سیگنال کند.

وویجر 1 برای چندین دهه است که از یکی از دو فرستنده رادیویی خود به نام باند ایکس (X) استفاده می نماید. این فضاپیما یک فرستنده رادیویی دیگر به نام باند اس (S) هم دارد، اما از سال 1981 از آن استفاده ننموده بود زیرا سیگنال این باند بسیار ضعیف تر از باند ایکس است.

در حالی که تیم کنترل وویجر 1 مطمئن نبود که سیگنال ضعیف باند اس به علت فاصله فضاپیما از زمین قابل تشخیص باشد، مهندسان پیروز شدند با غربال کردن شبکه فضای دوردست ناسا سیگنال آن را پیدا نمایند.

مرکز کنترل زمینی می گوید با وویجر 1 به وسیله همین راه ارتباطی پیغام رد و بدل نموده است، با این حال در کوشش است تا فرستنده ایکس را احیا کند چرا که سیگنال باند اس برای استفاده طولانی مدت بسیار ضعیف است.

به گفته ناسا، مهندسان به چند هفته کار احتیاج دارند تا مطمئن شوند روشن کردن دوباره فرستنده رادیویی باند ایکس خطری در بر نخواهد داشت .

سیستم آنتن های رادیویی این سامانه به ناسا یاری می نماید تا با وویجر 1 و کاوشگر دوقلوی آن، وویجر 2، ارتباط برقرار کند. با این وجود پیغام های ارسال شده از زمین حدود 22 ساعت و 30 دقیقه طول می کشد تا به فضاپیما برسد.

وویجرهای 1 و 2 در ابتدا به عنوان ماموریت های پنج ساله برنامه ریزی شده بودند. در حالی که دانشمندان انتظار داشتند فضاپیماها بتوانند 30 تا 40 سال دوام بیاورند، ادامه کار آنها پس از حدود نیم قرن مرهون کار یک تیم مهندسی خبره است.