فردریکه میروکر، زن آوانگارد ادبیات آلمان، در 96 سالگی درگذشت - مجله پیوند

از وبسایت ویکی پدیا دیدن نمایید.

خانم میروکر اگرچه بیشتر به عنوان شاعر مورد تحسین قرار گرفت، اما دامنه کارهایش وسیع تر بود و مجموعه عظیمی از آثار را شامل می شد که تقریبا تمامی ژانرهای ادبی را در بر می گرفت: رمان، خاطرات، کتاب کودک، نمایش نامه و نمایش رادیویی و البته شعر، که در این میان تنها تعداد انگشت شماری از آثارش به انگلیسی ترجمه شده است.

کار او رسما ابداعی بود و بیشتر با بهره گیری از توانایی تخیل زبان برای به تصویر کشیدن جزئیات زندگی روزمره، دنیای طبیعی، عشق و اندوه به کار گرفته می شد. اگر گاهی آوانگارد بود، عمیقا شخصی هم بود. زبانش پرشور و متمرکز و چنان که پیتر سِر، شاعر ایرلندی یک بار نوشت جریانی مداوم از زبانی آزاد و پرشور در خدمت دل مشغولی های شخصی بود.

او جوایز بسیاری دریافت کرد، ازجمله جایزه گئورگ بوشنر 2001 که یکی از مهم ترین جوایز ادبی آلمان است. افتخاری که در آن با دیگر نویسندگان آلمانی که برنده جایزه نوبل ادبیات هم شدند، نظیر هینریش بل، گونتر گراس، الفریده ینیک و پیتر هندکه شریک است.

آکادمی زبان و ادبیات آلمان در دارمشتات که جایزه بوشنر را اداره می کند در تقدیرنامه خود گفت آثار خانم میروکر ادبیات آلمان را به شیوه خاص خود، که سرشار از جریان زبان، ابداع کلمات و تداعی هاست، غنی تر کرده است.

رایان روبی، نویسنده و مترجم درباره او نوشت: او شاعری است که در تقاطع میان شخصی ترین لحظه -افکار گذرا- و دنیای ترین آن می نویسد.

فردریکه میروکر 20 دسامبر 1924 در وین به دنیا آمد. در 17 سالگی به نیروی هوایی آلمان نازی اعزام شد و به عنوان منشی خدمت کرد و هنگام بمباران وین توسط متفقین آنجا زندگی می کرد. پس از قبولی در آزمون دولتی آموزش زبان انگلیسی، از 1946 تا 1969 به عنوان معلم انگلیسی در مدارس راهنمایی وین تدریس کرد.

اولین کارهای منتشرشده خانم میروکر شعرهای کوتاهی بود که برای مجله آوانگارد پلن می نوشت، نشریه نقد ادبی تاثیرگذاری که از 1945 تا 1948 در وین منتشر می شد و با الهام از نشریات پرنفوذ پیش از جنگ نظیر دی فَکِل نویسندگان جوان را به نمایش می گذاشت و به دنبال تولد دوباره فرهنگ اتریش در دوران نازی ها بود.

اوایل دهه 1950 خانم میروکر با صحنه ادبیات وین با مرکزیت اینگه بورگ باخمان، نویسنده و شاعر فمینیست اتریشی ارتباط برقرار کرد. او همچنین در گروه وین، انجمن آزاد نویسندگان اتریشی با علاقه مشترک به جنبش های آوانگارد نظیر دادائیسم، سوررئالیسم و اکسپرسیونیسم شرکت کرد. آنها در کافه گلوری، روبه روی ساختمان اصلی دانشگاه وین دور هم جمع می شدند.

او در سال 2013 در مصاحبه با دی ولت درباره حضور در کانون این گروه گفت: دیوانه وارترین دوران زندگی ام و تجربه ای خالص بود. ناشران علاقه زیادی به کتاب هایمان نداشتند و نزدیک به یک دهه ما فقط برای خودمان می نوشتیم.

خانم میروکر در سال 1954 در جشنواره ادبیات جوانان در اینسبروک اتریش با آقای جندل آشنا شد. هر دوی آنها در آن زمان با افراد دیگری ازدواج کرده بودند؛ بنابراین از همسران خود جدا شدند تا با هم باشند، اما نه در یک خانه. میروکر سال 2014 به روزنامه کوریر گفت: اگر بخواهی مطلبی را به درستی بنویسی نمی توانی با کسی زندگی کنی.

او و آقای جندل با تولید چهار نمایشنامه رادیویی از 1968 تا 1970 به همراه کارهای دیگر همکاری خلاقانه ای را شکل دادند. اولین نمایش رادیویی آنها، انسانیت پنج مرد پیروز به دریافت جایزه کریگسبلندنپرایس، مهم ترین جایزه نمایش صوتی، شد.

اولین کتاب منثور او لاریفاری: یک کتاب سردرگم سال 1956 به عنوان بخشی از مجموعه آثار نویسندگان جوان اتریشی ظاهر شد؛ اما اولین کتاب شعرش با عنوان مرگ به دست موساها را تا یک دهه بعد و وقتی 42 ساله بود منتشر نکرد. این کتاب او را به عنوان صدای غنایی برجسته نسلش تثبیت کرد.

کمی بعد و در سال 1969 پس از 24 سال تدریس زبان انگلیسی، خانم میروکر خود را زودتر از موعد بازنشست کرد و باقی عمر طولانی اش را به نوشتن اختصاص داد. نوشته های او حیرت انگیز بود. نسخه سال 2003 از مجموعه شعرهای او بیش از هزار قطعه را در خود جای داده است. آثار منثور او به بیش از 20 جلد می رسد که شامل مجموعه ای از خاطرات درباره خودش و آقای جندل نیز هست.

خانم میروکر یک بار این چنین بین شعر و نثر تمایز قائل شد: نوشتن شعر مثل نقاشی با آبرنگ است. نوشتن نثر مثل ساختن یک مجسمه، هنر دشواری است.

اوایل سال جاری میلادی گزیده ای از آثار مربوط به زندگی نامه شخصی فردریکه میروکر با عنوان رگ های ارتباطی به انگلیسی منتشر شد.

خانم میروکر در مصاحبه با کوریر گفت کتاب هایش که اکثرا تنها در چندهزار نسخه چاپ می شدند، ثروتی برایش به ارمغان نیاورده اند و او با پول جوایزش زندگی می کند.

آخرین کتاب خانم میروکر مثل صبح و خزه ام. بیا پای پنجره که جولای گذشته منتشر شد در میان فینالیست های جایزه نمایشگاه کتاب لایپزیگ قرار گرفت. هیات داوران به شیوه او در پیوند شعر و نثر و تبدیل آن به شعرهایی سرشار از شیدایی، بیهودگی و خیال پردازی توجه ویژه نشان داد.

او با خلاصه کردن زندگی اش در قلب من اتاق من نام من داستانی در سال 1988 که بدون علائم نگارشی نوشته شده، به سادگی اعلام نمود زنده ام، پس می نویسم و سال 2013 در مصاحبه با ولت در این باره شرح داد: مرگ حقیقتا ظالم و زورگوست؛ چون تو نمی خواهی بروی، اما مجبوری، چون او از تو می خواهد. هنوز همه کارهایی که می خواستی را انجام ندادی. و من هنوز خیلی چیزها می خواهم. نمی توانم تصور کنم جایی پیش از مرگم بگویم: حالا دیگر نوشتن کافی است.