فوتبال ایران به دنبال چاهی برای حبس کردن خود! - مجله پیوند

با ما همراه باشید و درباره وبلاگ هیچکس بیشتر بدانید.

به گزارش خبرنگاران، این روزها فوتبال ایران با ناکامی عظیمی روبرو شده که آینده باشگاه ها و تیم ملی را با تهدیدی جدی روبه رو نموده است. عدم میزبانی تیم های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا و البته تیم ملی در انتخابی جام دنیای 2022، عنوان این تهدید عظیم است که می تواند تبعات زیادی را برای پرطرفدارترین ورزش کشور به همراه داشته باشد.

این ناکامی را اگر کنار اتفاقات تلخ چند سال اخیر بگذاریم از قبیل ناکامی در رده های پایه، قرارداد ویلموتس، خارج شدن فوتبال بانوان از رده بندی فیفا و عدم درآمدزایی در فوتبال، خیلی واضح و به طور یقین می توانیم به این موضوع برسیم که متولیان چند سال اخیر فوتبال کارشان را که خوب انجام نداده اند، هیچ؛ در این مدت خراب کاری نموده اند و دیگر دسته گلی نمانده است که به آب نداده باشند.

از سوی دیگر برای همه بحران های اخیر فوتبال ایران هیچ پیش بینی و برنامه ریزی و مدیریتی نداشته ایم، مثل همین موضوع عدم میزبانی تیم ملی در گروه C انتخابی جام دنیای که مدت ها قبل از اعلام رسمی AFC در محافل و رسانه های عربی صحبت از این اتفاق به میان آمده بود اما شاهد بودیم با وجود احتمال زیاد به حقیقت پیوستن این ماجرا، هیچ تصمیم و اقدامی بازدارنده از سوی فدراسیون فوتبال و دیگر مسئولان ورزش کشور اتخاذ نشد.

در زمان ریاست مهدی تاج، بدون هیچ دلیل منطقی از شیخ سلمان بحرینی حمایت کردیم تا او به عنوان رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا انتخاب شود اما حالا می بینیم که در ظلمی آشکار، حق ایران به سادگی نادیده گرفته و میزبانی مسابقات مهمی چون انتخابی جام دنیای به این کشور سپرده می شود.

فوتبال ایران در این سال ها همواره از عدم آینده نگری و انتخاب های غلط و اشتباه آسیب دیده است و همواره عادت نموده ایم به جای کُنش، به دنبال واکنش باشیم، واکنش هایی که در آخر هیچ چیزی را عوض نمی کند و فوتبال ما دست خالی می ماند. همه می دانیم که بازپس گیری میزبانی از AFC کاری خیلی سخت و شاید غیرممکن باشد، همان طور که در محکومیت چندین میلیون دلاری ویلموتس همین شرایط وجود دارد.

می گویند پیشگیری بهتر از درمان است اما این نگرش هیچ کجا در تصمیم گیری ها و اقدامات فدراسیون های اخیر دیده نمی شود. فدراسیون فوتبال فقط به دنبال اصلاح اساسنامه و برگزاری انتخابات بود و باید این سؤال را از متولیان وقت پرسید؛ اصلاً حواسشان به بحث میزبانی ها بود یا فقط به دنبال لابی و رأی جمع کردن برای ماندن در این فدراسیون بحران زده و به گِل نشسته بودند؟

در فصل گذشته لیگ قهرمانان، میزبانی مسابقات دور رفت مرحله گروهی از ایران سلب شد و معین بود که باید برای این مشکل تا فصل بعدی مسابقات چاره ای اندیشید اما در نهایت باز هم کاسه چه کنم، چه کنم نصیب مان شد.

فدراسیون فوتبال ایران برای بحران ها و اتفاقات مهم پیش ِرو، پلان B و C که هیچ؛ اصلاً ایده ای برای اقدامات مبتدی و سازمانی هم برای فوتبال نداشته است اما تا دلتان بخواهد برای منابع منافع فردی و حفظ جایگاه های داخلی و بین المللی استراتژی و راه حلهای کارآمد داشته است.

این روزها همه می گویند در حال کوشش هستیم مشکل را رفع کنیم؛ از وزارت ورزش گرفته تا کمیته ملی المپیک و وزارت امور خارجه؛ اما چه سود که همواره دیر متوجه می شویم و دیر واکنش نشان می دهیم. حالا همه به دنبال این هستند که بگویند فلان مشکل باعث شد میزبانی را از ما بگیرند دریغ از اینکه آن زمانی که باید فکر می کردند و برنامه می ریختند حواسشان جای دیگری بود.

فوتبالِ رنج کشیده این روزهای ایران به جای اینکه به دنبال راه حل برای بیرون آمدن از چاله باشد به دنبال چاهی می شود که خودش را در آن حبس کند.

جدیدترین خبرها و تحلیل های ایران و دنیا را در کانال تلگرامی خبرنگاران بخوانید. (کلیک کنید)

+